Ο Εκκλησιασμός

Ο Εκκλησιασμός

Ο ναός της ενορίας μας είναι το κέντρο της ζωής μας. Εκεί πήραμε την ευχή όταν σαράντισε η μητέρα μας, εκεί βαπτισθήκαμε, εκεί μυρωθήκαμε, εκεί αγιασθήκαμε, εκεί βάλαμε το θεμέλιο της ζωής μας με το Μυστήριο του Γάμου.

Μέσα στον Ιερό Ναό δοκιμάσαμε χαρές αλλά και λύπες, συνοσεύοντας τους αγαπημένους μας νεκρούς.

Μέσα στο ναό γίνεται δυνατόν να συναντήσει ο άνθρωπος αυτόν τον ίδιο τον Θεό. Όχι απλώς να τον συναντήσει, αλλά να τον πάρει μέσα του με τηνθεία μετάληψη του σώματος Του και του αίματός του.

Το είπε τόσο καθαρά: «ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἐν ἐμοὶ μένει, κἀγὼ ἐν αὐτῷ» (Ιωάνν., Στ’ 56).`

Γίνεται ένα με τον Χριστό, γίνεται Χριστοφόρος.

Μέσα στο ναό οι αγιογραφίες στους τοίχους, οι ιερές εικόνες, με τον Χριστό, την Παναγία, τον Πρόδρομο και τους Αγίους, μας βοηθάνε να ανεβούμε ψηλά, να ξεπεράσουμε τα γήϊνα και να βρεθούμε σε έναν ουράνιο κόσμο.

Την ώρα της Θείας Λειτουργίας ο ιερέας και οι ψάλτες γεμίζουν τον χώρο του ναού μελωδικά και βοηθούν τους χριστιανούς σε μια ανάταση ψυχής, ώστε να νιώσουν πραγματικά την θεία λατρεία που γίνεται μέσα στο ναό.

Μέσα στο ναό αισθανόμαστε όλοι σαν αδέλφια, σαν παιδιά του Θεού. Δεν ξεχωρίζει η Εκκλησία πλούσιους ή φτωχούς, μορφωμένους ή αμόρφωτους. Μέσα στο ναό θα ακούσουμε το αποστολικό και το ευαγγελικό ανάγνωσμα και στη συνέχεια το κήρυγμα, τον λόγο του Θεού, το μήνυμα του Ουρανού.

Μέσα στο ναό οι πιστοί παίρνουν την ευλογία της εκκλησίας. Χωρίς ευλογία δεν τελείται καμία αγιαστική πράξη. Η ευλογία είναι δωρεά, είναι συνέχεια της ευλογίας την οποία ο ίδιος ο Χριστός έδινε στους ανθρώπους.

Άλλοτε ευλογούσε τους μαθητές του, άλλοτε τα πλήθη, άλλοτε τα υλικά πράγματα και άλλοτε όλο τον κόσμο. Η τελευταία εμφάνισή Του ενώπιον των μαθητών του ήταν εμφάνιση και κίνηση ευλογίας: «καὶ ἐπάρας τὰς χεῖρας αὐτοῦ εὐλόγησεν αὐτούς» (Λουκ., ΚΔ’ 50).

Και ο επίσκοπος ή ο ιερέας σήμερα κάνουν την ίδια κίνηση, συνεχίζουν το ίδιο έργο μέσα στο ναό, όταν ευλογούν το πλήρωμα της εκκλησίας, όταν ευλογούν το ψωμί, το λάδι, το κρασί, όταν ευλογούν το νερό και τόσα άλλα ουράνια δώρα.

Η εκκλησία είναι «Κιβωτός Σωτηρίας». Είναι η σωτηρία για τα άτομα, για την οικογένια, για την κοινωνία, για το έθνος μας, την πατρίδα μας. Στην εκκλησία ο άνθρωπος βρίσκει την λύτρωση, τη χαρά, την αγάπη. Παίρνει δύναμη και κουράγιο στις θλίψεις και στις δικιμασίες της ζωής.

Ο ίδιος ο Χριστός μας βεβαιώνει: «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς» (Ματθ., ΙΑ’ 26).

Πολύ χαρακτηριστικά αναφέρονται οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας και λένε ότι η αγιοποίηση του ανθρώπου επιτυγχάνεται μόνον δια της εκκλησίας και μέσα στην εκκλησία. Η Εκκλησία είναι ο χώρος της θεώσεως του ανθρώπου. Όσοι θέλουν να ἑνωθουν με τον Χριστὸ και διὰ του Ιησού Χριστού με τον Θεὸ Πατέρα γνωρίζουν ότι αυτὴ η ένωση γίνεται στο σώμα του Χριστού, που είναι η αγία μας Ορθόδοξος Εκκλησία. Ένωση όχι βέβαια με την Θεία ουσία, αλλὰ με την θεωμένη ανθρώπινη φύση του Χριστού. Η ένωση όμως αυτὴ με τον Χριστὸ δεν είναι εξωτερική, ούτε ἁπλώς ηθική.

Δεν είμαστε οπαδοὶ του Χριστού, όπως ίσως οι άνθρωποι είναι οπαδοὶ ενὸς φιλόσοφου ή ενὸς διδασκάλου. Είμαστε μέλη του σώματος του Χριστού, το πραγματικὸ και όχι το ηθικό, όπως λανθασμένα έγραψαν μερικοὶ θεολόγοι μη εμβαθύνοντας στο πνεύμα της αγίας Εκκλησίας. Ο Χριστὸς μας παίρνει, τους Χριστιανούς, παρὰ την αναξιότητα και την αμαρτωλότητά μας, και μας ενσωματώνει στο σώμα Του. Μας κάνει μέλη Του. Και γινόμαστε πραγματικὰ μέλη του σώματος του Χριστού, όχι ηθικά. Όπως λέγει ο απόστολος Παύλος: «μέλη ἐσμὲν τοῦ σώματος αὐτοῦ, ἐκ τῆς σαρκὸς αὐτοῦ καὶ ἐκ τῶν ὀστέων αὐτοῦ» (Ἐφεσ. ε´ 30).

Βεβαίως ανάλογα με την πνευματικὴ κατάσταση που έχουν οι Χριστιανοί, άλλοτε είναι ζωντανὰ μέλη του σώματος του Χριστού και άλλοτε νεκρά. Αλλὰ και νεκρὰ δεν παύουν να είναι μέλη του σώματος του Χριστού. Ένας π.χ. που είναι βαπτισμένος, έχει γίνει μέλος του σώματος του Χριστού. Αν δεν εξομολογείται, δεν κοινωνεί, δεν ζει πνευματικὴ ζωή, είναι νεκρὸ μέλος του σώματος του Χριστού. Όταν όμως μετανοήσει, αμέσως δέχεται την θεία ζωή. Αυτὴ τον διαποτίζει και γίνεται ζωντανὸ μέλος του σώματος του Χριστού. Αυτὸς δεν χρειάζεται να αναβαπτιστεί. Ο αβάπτιστος όμως δεν είναι μέλος του σώματος του Χριστού, ακόμη και αν ζει ηθικὴ κατ᾿ άνθρωπον ζωή. Χρειάζεται να βαπτιστει, για να γίνει μέλος του σώματος του Χριστού, για να ενσωματωθεί στὸν Χριστό.

Επειδὴ λοιπὸν είμαστε μέλη του σώματος του Χριστού, προσφέρεται η ζωὴ του Χριστού καὶ γίνεται δική μας ζωή. Και έτσι ζωοποιούμαστε και σωζόμαστε και θεωνόμαστε. Δεν θα μπορούσαμε να θεωθούμε, αν ο Χριστὸς δεν μας έκανε μέλη του αγίου σώματός Του.

Δεν θα μπορούσαμε να σωθούμε, εὰν δεν υπήρχαν τα άγια Μυστήρια της Εκκλησίας μας, τα οποία μας συσσωματώνουν με τον Χριστὸ και μας κάνουν, κατὰ τους αγίους Πατέρες, σύσσωμους και όμαιμους Χριστού. Να είμαστε δηλαδὴ ένα σώμα και ένα αίμα με τον Χριστό.

Τί μεγάλη ευλογία, να κοινωνούμε τα άχραντα Μυστήρια! Ο Χριστὸς γίνεται δικός μας, η ζωὴ του Χριστού γίνεται δική μας, το αίμα Του γίνεται αίμα μας. Γι᾿ αυτὸ το λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ότι ο Θεὸς δεν έχει να δώσει τίποτε περισσότερο απ᾿ αυτὸ που του δίδει στην θεία Κοινωνία. Ούτε ο άνθρωπος μπορεί να ζητήσει απὸ τον Θεὸ τίποτε περισσότερο απ᾿ αυτὸ που λαμβάνει απὸ τον Χριστὸ στην θεία Κοινωνία.

Έτσι λοιπὸν βαπτισμένοι, χρισμένοι, εξομολογούμενοι, κοινωνούμε το Σώμα και Αίμα του Κυρίου και γινόμαστε και εμείς θεοὶ κατὰ Χάριν, ενωνόμαστε με τον Θεό, δεν είμαστε πλέον ξένοι, αλλὰ οικείοι Του.

Μέσα στην Εκκλησία, στην οποία ενωνόμαστε με τον Θεό, ζούμε αυτὴ την νέα πραγματικότητα που έφερε ο Χριστὸς στον κόσμο: την καινὴ κτήση. Αυτὴ είναι η ζωὴ της Εκκλησίας, του Χριστού, που γίνεται και δική μας ως δωρεὰ του Αγίου Πνεύματος.

Όλα μέσα στην Εκκλησία οδηγούν στην θέωση. Η θεία Λειτουργία, τα Μυστήρια, η θεία Λατρεία, το κήρυγμα του Ευαγγελίου, η νηστεία, όλα εκεί οδηγούν. Η Εκκλησία είναι ο μοναδικὸς χώρος της θεώσεως.

Η Εκκλησία δεν είναι ένα κοινωνικό, πολιτιστικὸ ή ιστορικὸ ίδρυμα που μπορεί να μοιάζει με άλλα ιδρύματα στον κόσμο. Δεν είναι όπως οι διάφοροι θεσμοὶ του κόσμου. Ο κόσμος ίσως έχει ωραίους θεσμούς, ωραίες οργανώσεις, ωραία ιδρύματα, και άλλα πράγματα. Η Ορθόδοξος Εκκλησία μας όμως είναι ο ανεπανάληπτος, μοναδικὸς χώρος της κοινωνίας του Θεού με τον άνθρωπο, της θεώσεως του ανθρώπου. Μόνο μέσα στην Εκκλησία ο άνθρωπος μπορεί να γίνει θεός, πουθενὰ αλλού. Ούτε στα Πανεπιστήμια, ούτε στα ιδρύματα κοινωνικών υπηρεσιών, ουτε σε οτιδήποτε άλλο ωραίο και καλὸ έχει ο κόσμος. Όλα αυτά, όσο καλὰ και αν είναι, όμως δεν μπορούν να προσφέρουν αυτὸ που προσφέρει η Εκκλησία.

Γι᾿ αυτὸ όσο και αν προοδεύσουν οι κοσμικοὶ θεσμοὶ καὶ τα συστήματα, δεν μπορούν ποτὲ να αντικαταστήσουν την Εκκλησία.

Είναι δυνατόν, εμείς οι αδύνατοι και αμαρτωλοὶ άνθρωποι, να περνούμε κρίσεις και δυσκολίες κατὰ καιρούς, μέσα στην Εκκλησία. Είναι δυνατὸν να συμβαίνουν και σκάνδαλα μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας. Και αυτὰ γίνονται, διότι στην Εκκλησία είμαστε σε πορεία προς την θέωση και είναι πολὺ φυσικὸ να υπάρχουν οι ανθρώπινες αδυναμίες. Γινόμαστε, αλλὰ δεν είμαστε θεοί. Όσο όμως και να συμβαίνουν αυτά, εμείς ποτὲ δεν θα φύγουμε απὸ την Εκκλησία, διότι στην Εκκλησία έχουμε την μοναδικὴ δυνατότητα να ενωθούμε με τον Θεό.

Όταν π.χ. πηγαίνουμε στον Ναὸ για να εκκλησιασθούμε, και συναντούμε εκεί ίσως μερικοὺς που δεν προσέχουν στην ιερὰ ακολουθία και συζητούν μάλιστα μεταξύ τους, έτσι ώστε και να αποσπούν προς στιγμὴ την προσοχή μας απ᾿ αυτή, έρχεται ένας, εύλογος τάχα, λογισμὸς που μας λέγει: – «Τί κερδίζεις τελικὰ που έρχεσαι στην Εκκλησία; Δεν κάθεσαι καλύτερα στο σπίτι σου, όπου θα έχεις και περισσότερη ησυχία και άνεση για να κάνεις προσευχή;».

Εμείς όμως πρέπει με σύνεση να αντιλέξουμε στον πονηρὸ αυτὸν λογισμό:

– «Ναι μεν, θα έχω ίσως περισσότερη εξωτερικὴ ησυχία στο σπίτι μου, αλλὰ δεν θα έχω την Χάρι του Θεού, να με θεώνει και να με αγιάζει. Δεν θα έχω τον Χριστό, ο Οποίος είναι παρὼν στην Εκκλησία Του. Δεν θα έχω το άγιο Σώμα Του και το τίμιο Αίμα Του, που βρίσκονται στον Ιερὸ Ναό Του, επάνω στην Αγία Τράπεζα. Δεν θα συμμετέχω στον μυστικὸ Δείπνο της θείας Λειτουργίας. Θα είμαι αποκομμένος απὸ τους ἐν Χριστῷ ἀδελφούς μου, με τους οποίους μαζὶ συναποτελούμε το σώμα του Χριστού».

Έτσι λοιπὸν ό,τι κι αν συμβεί, εμείς δεν θα φύγουμε απὸ την Εκκλησία, διότι σ᾿ αυτὴν μόνο βρίσκουμε τον δρόμο της θεώσεως.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

This site uses cookies to offer you a better browsing experience. By browsing this website, you agree to our use of cookies.